Podstawą trwania cywilizacji Zachodu i warunkiem jej ożywczej mocy jest wierność metafizycznym i moralnym zasadom, które były jej początkiem i sprawiają, że zachowuje nieprzemijającą nowość. Te zasady stanowią też pierwszą i zarazem ostateczną miarę edukacji człowieka – jego wiedzy teoretycznej i dokonywanych wyborów moralnych. Na tym fakcie oparta jest edukacja klasyczna.

Dziś, niestety, jest ona niemal zupełnie zapomniana, Człowieka, jego kształcenie i wychowanie, podporządkowano niemal bez reszty celom utylitarnym. Szkolnictwo wszystkich szczebli – od podstawowego po wyższe – nastawione jest jedynie na przygotowywanie fachowców, którzy znajdują swoje miejsce jako usługodawcy w różnych dziedzinach gospodarki, biznesu, przemysłu. Bycie dobrym człowiekiem, prowadzenie dobrego życia, które nie jest tożsame z nieograniczonymi możliwościami konsumpcji, ale jest życiem, w którym człowiek przekracza się siebie by dążyć do celów, które go przekraczają – te zagadnienia nie są już w polu zainteresowania edukacji. Na edukację składają się dwa elementy: wychowanie i kształcenie. Celem wychowania jest usprawnienie moralne wychowanka usprawnienie go do moralnie dobrego działania. Odbywa się to poprzez wychowanie cnót, czyli sprawności moralnych. Bez nich nie ma mowy o moralnie dobrym działaniu. Drugi element to edukacji klasycznej to kształcenie. Odbywał się on w oparciu o siedem sztuk wyzwolonych (septem artes liberales), które z kolei dzieliły się na dwie grupy: gramatykę, retorykę i dialektykę (trivium) oraz na geometrię, arytmetykę, astronomię i harmonię – muzykę (quadrivium). Sztuki trywialne były podstawą wykształcenia. Przy czym słowa „sztuka” nie należy rozumieć tak wąsko, jak rozumiemy je dziś – jako dziedzinę kultury, w której uprawia się twórczość artystyczną. Łacińskie ars (sztuka) pochodzi od słowa arto, czyli ścieśniać, ograniczać, nadawać reguły. Owo nadanie reguł pozwalało tak wyćwiczyć umysł, by był jak najbardziej sprawny w czytaniu rzeczywistości. Nazywano zaś te dyscypliny wolnymi (liber) z tego powodu, że w starożytności zajmowali się nimi ludzie wolni, którzy nie podporządkowywali swego życia użyteczności, a z niej korzystali.